İşte tam da yazmaya ihtiyacımın olduğu ama bir o kadar da zorlandığım zamanlardan birindeyim. Bir yumru oturmuş gibi boğazıma, elime oturmuş sanki o yumru. Yazmak istiyorum, kelimelere dökemiyorum. Susturmak istiyorum kafamdaki binlerce sesi, susturamıyorum. Ne yapmalıyım, ne anlatmalıyım demekten yoruldum. Tahammül edecek gücüm kalmadı. Yalanlara inanmak tatlı gelmiyor artık, gerçekliğin yıkıcı gücünden kaçıp saklanamıyorum duvarların ardına. Umut yok, hangi yolda yürüsem çıkmaz sokak, sonu hüsran. İhtimaller dahilinde yaşamıyorum ama olasılıklar denizinde boğuluyorum sanki. Yaşam bir lütuf mu yoksa ceza mı emin değilim. Aslında oldukça kararsızımdır ama, doğmadan önce sorsaydı tanrı; “gelmek istiyor musun dünyaya?” İşte o zaman hiç olmadığım kadar net olurdum! Hiç yaşamamış olmak, hiç varolmamış olmayı dilerdim, izim olmasın hiçbir yerde rastlamasın kimse bana. Hayat acımasız, ben zayıf halkayım. Hava soğuk, üşüyorum. Denize karşı bir bankta oturmuş düşünüyorum. Tam karşımda duruyor boğaz köprüsü. Atsam ya kendimi oradan diyorum, denizin dibini boylasam! Ama yapamam, başım döner hemen, hem korkarım yüksekten. Vazgeçmemeliyim bu sefer gerçekleştirmemeliyim, hayatımda ilk kez başladığım işi bitirmeliyim, ilki ve sonu aynı anda yaşamalıyım! Sahi bugüne dek ne vazgeçirdi beni? hem de ölümün kıyısına bu kadar yaklaşmışken.. Feryat figan bağırmak istesem de sessiz çığlıklar atıyorum içten içe, susuyorum. Yapamam, annem çok üzülür.