Yangın bedenleri sarmış, öyküler birleşmiş yaşamlarda. Ve bu yaşamlar dillerden dudaklara sözcüklenmiş. Kendin ile başladığın sözde savaşlarda en büyük dilim, hakkın, ailenmiş. Kızmadım mesela, yüreğin değişik tonlar çalarken izledim hep seni. Bulutlar biraz karmaşık, aklın hafif gri. Küsmedim sana, unutur gibi beni, sana saklandım ben. Ağlamadım veya ağlayamadım da. Kelimemi dizlerine indiremedim mesela, aklımı başından ayıramadım. Kendimi sormadım mesela, her sana dalışımda ama bana uyandım. Kalbim pek ritim değiştirmedi mesela, bendeki sana sarıldım. Günlerimin saat kavramı vardı ama ben zamana, zamanına darıldım ve ses etmedim mesela. Hep bir yerden göz ağrımdın, ağrına güvenimi koydum mesela. Ama sen ufak tefek diyerek pembe yalanlara sarıldın. Benimdin mesela, yarın yarınımdın. Bana neden darıldın? Yuvam vardı ama yaram yaralarım da vardı benim, sarsıldım. Acıttın yüreğimi kuş, hani sen yükte hafif değerde ağırdın. Kayboldum mesela, sensiz dolanırken yerküre denilen yalan yeryüzü alanlarında. Bunları sana çok bağırmak istedim ama sen hep bana sanki sağırdın. Kalbindeki sana, bendeki adam olarak dağıldım, beni anlasana. Yeryüzünde melek, kalbimdeki gönül bağımdın. Şimdi, şimdiden önce çok yokluğuna sarıldım. Çünkü varoluş nedenim, tadımdın. Belki de karım diyeceğim yanımdın. Ama yoksun sen, o yüzden yokluklara sarıldım bir tanem.