Bazen o kadar tükeniyor ki insan. Bir an durup bakıyorum gökyüzüne. Evet her şeyin bilincindeyiz, inanıyoruz. Niçin yaratıldık niçin gonderildik bu aleme.. Bu dünyada görevimiz ne.. biliyorum ama bazen de sanki boşuna çırpınıyormuşuz boşuna kendimizi yoruyormuş gibi hissediyorum. Hissettiriyorlar!!! Evet biz eşrefi mahlukatız. Ve yapmamız gereken onca işimiz var. Sadece yemek yemek, gezmek, eğlenmek için gelmedik bu dünyaya.. bunlar da olacak ama bizim yıkmamız gereken bir Batıl, kurmamız gereken bir adil düzen var. Kurtarmamiz gereken milyonlarca gencimiz, insanımız var.. Ama şöyle insanlara dönüp bi baktığımda sadece kendi nefisleri için yaşayan, kendi menfaatleri için çalışan ötesini gerisini umursamayan ve hatta sizin gibi insanlık için çalışanlara gülüp geçen bir topluluğa dönüşüyoruz. Ekranlarda ve çevremizde onlarca olayı görüyoruz ama bunun bi gün bizim de başımıza geleceğini veya bunun için hiçbir şey yapmayışımızın hesabını vereceğimizi düşünmüyoruz. Hesap demişken, son zamanlarda gerek okullarda gerek sosyal medyada o kadar çok akran zorbalıkları duydum ki bunlar içimi bir anne olarak o kadar acıttı ki, kahroldum. Uykularım kaçtı. Ne yapılmalı diye düşündüm durdum çaresiz. Bu konuda okul rehbeliklerinin seminer gibi şeylerin olduğunu biliyorum. Bunlardan birinin sonunda da eksiği buldum. Kendi çocuklugumuza da döndüm. Günümüz insanının, günümüz gençliğinin büyük eksiği ahiret korkusunun olmayışı! Ve VİCDAN! Biz de çocuk olduk, genç olduk ama insana, hayvanlara ve hatta ésyaya dahi kötülük yapmayışımızdaki sebep büyüklerimizin bize yüklediği VİCDAN, Allah korkusu ve bir gün yaptıklarımızın hesabını vereceğimiz korkusu idi.. Bugün maalesef bu kavramlar ailelerde olmayınca çocuklarda da olmuyor. Sanki hiç ölüm yokmuş gibi, sanki hiç Hesap gunu yokmuş gibi yaşanıyor. Burayı saymıyorum çünkü burda neredeyse adalet yok. Ve canımı yakan bir şey de ve yazının başında dediğim gibi bizi yoran da, bizler gibi bu düzeni değiştirme çabasında olan insanların yalnız bırakılması.. Bizler işimizi gücümüzü bırakıp aslında hiç bir menfaat gözetmeden sadece Allah rızası için, sadece kendimiz için değil tüm insanlığın saadeti için, tüm gençlerimizi kurtarabilmek için babalar işsiz kalmasın, annelerin tencereleri aşsiz kalmasın diyerek uğraşırken öylesine yalnız bırakılıyoruz ki. Baktığımızda da bize sunulan mazeretler, sizin de başınızda olan ama her birini yapabildiğiniz şeyler.. Bizim de evimiz, işimiz ilgilenmenizi gereken çocuklarımız vs var. Durum böyle olunca insan niçin yalnız bırakıldığını düşünüyor. Hiçbir mazeret yeterli olmayınca diyorum ki suçumuz adımızda saklı..