Tek bedende yaşıyor iki kişi. Aynı anda konuşuyorlar, zihnimde yankılanıyor sesleri. Sürekli devam eden bir kavga halindeler, baskılamaya çalışıyorlar birbirlerini. Biri git diyor, diğeri kal. Biri sus diyor, diğeri konuş. Biri öl diyor, diğeri yaşa! Hangisini dinlemeli, kimin sözüne güvenmeli.. Bir türlü mantığıma sığdıramıyorum, aklım almıyor, neden anlaşamıyor, aynı bedeni paylaşan iki kişi? Başımda inanılmaz bir ağrı var, beynimden canhıraş haykırışlar yükseliyor, ortalık mahşer yeri. Hava bugün ayrı bir kasvetli, Rüzgârın ateşi kavuruyor tenimi. Hissetmiyorum ellerimi, soğuktan mosmor kesilmiş parmaklarım, ayakkabım su alıyor, paltom yok, üşüyorum. Vızır vızır geçiyor arabalar önümden, çamurlu sular sıçratıyorlar üzerime, ama önemi yok. İnsandan daha temizdir çamurun pisliği. Ardı ardına basıyorlar kornaya, birbirlerini sağır etmek gayesindeler galiba. Sürekli bir yarış ve yetişme hali. Sahi, ademoğlunun acelesiz, bahanesiz, öylesiz, böylesiz yaşadığı tek bir an var mı beyhude yaşamında? Kafamda yine tonlarca soru, meyus düşünceler ele geçirdi beynimi. Kaldırım taşına çöküp bi sigara yakıyorum ama yağmur damlaları söndürüyor ateşimi. Şu bulutlar içimde olsalar ya, yağsalar sabah akşam, söndürseler dilhun yüreğimi. Karşımdan yalınayak geçiyor çocuklar, Bir ekmeği bölüşmüş dört kişi. İçlerinden en büyüğü, en küçük parçayı almış. Topu topu yaşları daha altı ilâ yedi. Kahkahalar atarak, kovalamaca oynayarak büyük bir keyifle yiyorlar nimetlerini. Öyle mutlular ki, ziyafet çekiyorlar sanki! İşte! Diyorum kendi kendime, Budur gönül zenginliğinin en yüce göstergesi! Hiçbir para satın alamaz böylesine büyük bir serveti. Bazen yıkık dökük binaların arasında, Bazen de harebe bir çöplükte denk gelinir böylesi. Şaşalı sofralarda bulamazsınız bu kadar içten gülenleri. Sahte tebessümlerde boşuna aramayın şefkati, iyiliği, güzelliği.. Gülüşlerinin güzelliğinde de acıları gizli. Yine saatler olmuş, ben sırılsıklam olmuşum, akşam ezanını okuyor müezzin efendi. Çocuklar da teker teker kayboldular ortadan, anneleri çağırmıştır belki. Veyahut hiç gelmemişlerdi, hiç kahkahalar eşiğinde oynamamış, döke saça ekmek yememişlerdi. Belki de hepsi hayaldi, ya da çocukluk anılarımdan biri. Sanırım asla emin olamayacağım, çünkü zihnimde yaşıyor iki kişi, hangisini dinlemeli, kime güvenmeli…