Gökyüzünü sarmış kara kara bulutlar, Aziz güneşin ışınları, mızrak gibi yarıp geçiyor içlerinden. Havada bir umutsuzluk kokusu var. Çocuklar kahkaha atmıyor artık, gülmüyor, oynamıyor, mızmızlanıp ağlamıyorlar. Yan komşum münir dede şikayetlenmiyor arabaların gürültüsünden. Tek bir yaprak bile kalmamış ağaçlarda. Feryat ediyor dallar, bağırıyor toprak ana çığlık çığlığa, Lanet okuyor bugünlere ve yarınlara, Lanet okuyor insan denen müsvette canavara. İnmeseydi diyor yeryüzüne Adem ve Havva, değmeseydi ayakları, onun kutsal topraklarına. Kavurup geçiyor güneş önüne çıkan ne varsa. Kurumuş göller, nehirler.. Etrafta çürümüş hayvan cesetleri. Leş bir koku sarmış her tarafı, Akıtılacak tek damla gözyaşı kalmamış. Herkes kendi derdinde, ortalık savaş alanı. Hayatta kalmak için çırpınıyor, birbirine saldırıyor ademoğlu. Kandan gölcükler oluşmuş etrafta, Silahların olmadığı tek savaş buydu dünyada. doğada görülmemiş bir vahşet yaşanıyor sanki, Bundan sonrası beyhude ama.. kendi kafesini kendi kilitledi insan ve baştan sona kendi seçimlerinden sorumlu tuttu tanrı onu. Böylelikle geldi kaçınılmaz sonu.