Yaklaşık on sene önceydi. Kampüste otururken Boşnak bir arkadaş "kako si" yani "nasılsın" diye sormuştu. İçimden o an "ja sam kao Turska" yani "Türkiye gibiyim" demek geldi ve öyle de yaptım. Arkadaşım anlamıştı beni ve gülümsemişti bana...Türkiye nasılsa ben hep öyle oldum. Açılımların, patlayan bombaların, dağdan inip bağdakini kovmaya kalkanların, sahte davaların, kumpasların, ilgi görmeyen genel kurulların, ihmal edilmiş evlâtların, intihar vakalarının, durmak bilmeyen dövizin bizde illâ ki bir karşılığı oluyordu. Zaten moralimiz Karlofça'dan beri de bozuktu. Benim için bir sevgiliden farkı yoktu bu ülkenin; sevince de Türkiye'yi sever gibi seviyorduk. "Bu Ülke" demişken, bir gün dostum Yakup'un evindeydim, Cemil Meriç'in, "'Bu Ülke'yi verir misin kaldığım yerden devam edeyim" demiştim. Şöyle cevap verdi: "çok şey istiyorsun." Evet "bu ülke" çok şeydi. "Bu ülke" sadece bir toprak parçası değildi. Bu ülke kurtarılmış topraklardı, son kaleydi, tüten en son ocaktı. Her ne kadar Bosna bizden olsa da gurbette olduğumu hissediyordum. Türkiye her gün çeşit çeşit badireler atlatıyordu. Gündemi takip etmeden duramıyordum. Türkiye'ye bir şey olacakmış hissini zihnimden hiç kovamadım. Hattâ, uyumak istemiyordum çünkü uyursam Türkiye'ye bir şey olur ve sanki ayakta olursam bir sözüm, bir müdahalem olabilir ve Türkiye'yi kurtarabilirim hissi ile yaşıyordum... Türkiye ile yatıyor ve Türkiye ile kalkıyordum, hâlâ daha böyleyim değişen pek de bir şey olmadı aslında. Bana "nasılsın" diye sorulduğunda "Türkiye gibiyim" diye cevap vermeye devam ettim. Çünkü uğraşsam alamayacağım tepkiler almaya başlamıştım. Türkçesi çok iyi olan Boşnak bir çocuk bu cevabı duyduğunda aynen şöyle karşılık vermişti: "Ooo abi senin sırtın yere gelmez o zaman." Bir başkası da: "O zaman harikasın" şeklinde karşılık vermişti. "O zaman sen bitmişsin" diyen de oldu, "berbat bir hâldesin yani" diyen de. Bunlar gibi bir sürü cevap aldım. Pek çoğunun aslında nasıl olduğumla ilgilenmediğini bilsem de, çok basit gibi görünen ama aslında çok mühim olan bu soruya "Türkiye gibiyim" diye cevap vererek insanların Türkiye'ye nasıl baktığını görüyordum. "Türkiye hakkında ne düşünüyorsun, ülke nereye gidiyor" diye sorsam belki çekinecek cevap vermeyecek insanlar oluyor. Böyle bir soru yöneltmeden, bana sorulan soruya verdiğim cevapla insanların Türkiye'ye, kendi ülkelerine nasıl baktığını görebiliyordum. Bu verdiğim cevapla, hiç soru bile sormadan karşımdakinin siyasî görüşünü de anlayabiliyorum, meşrebini de. Hattâ şükredip şükretmediğini ve daha pek çok şeyi de az çok anlayabiliyorum. Bir insanın Türkiye'ye nasıl baktığını anlayınca zaten pek çok şeyi de anlamış oluyoruz. Kaybedeceğim pek bir şey yok; "dayım" yok, evim arabam yok, şirketim yok. Evli değilim. Hiç bir şeyim yok ülkemden başka. Bir tek devletim var; bu topraklardan beslendim, bu ülkenin dağlarında yürüdüm, eriklerini, fındıklarını yedim, kuşlarını kovaladım, türkülerini dinledim. Bu topraklara borçluyum; bu borcu da ödeyebilmek için bu topraklara sadakatle yaşıyorum. Bu ülke ile ilgili hayallerim var. Kaybedeceği tek şeyi ülkesi olan bir adamın neşesi de Türkiye'dir, öfkesi de. İsmet Özel'den alıntıyla bitirelim: "Biz vatansız yaşamayı namussuz yaşamayla bir tutarız. Hicretten beri bu böyle. Türkiye toprakları İslâm’ın bir siyasî organizasyon ve bir askerî güç olarak 'tek' yaşayabildiği topraklar olmaklığı sebebiyle dua konusudur." Duamız Türkiye'dir.