Bugün kafamın içi cam kırıkları ile dolu sanki... Düşünceler gözümde canlanan her şey aklımı acıtıyor. Bütün şehir tüm cadde ve sokaklar sensizlik ile kuşatılmış. Tüm köşe başları tutulmuş bana işkenceler yapılıyor. Ben ısrarla direniyor, inadına umut dolu yaşamaya çalışıyorum. Elbet bir gün diyorum eğer o gün hayatımın son günü olsa bile diyorum... Elbet bir gün.. Sen gelene kadar zaten bir çok şey var tıpkı sen gibi Gündüz dağların arkasından gülümseyen güneş mesela Gece bir tepsi gibi gökyüzünde duran ay mesela Gündüz bulutlar içinden bana bakan gözlerin mesela Sonra odamın kapısı çalınıyor kapıda mahsun bir kadın Tanımaya çalışıyorum hafızamı zorluyorum çıkaramıyorum Kadının gözlerinin içi gülüyor yüzü mahsun Ayıp olmasın diye içeri davet ediyorum, adının Piraye olduğunu öğreniyorum. Sevdiği adam ile burada buluşmak için sözleştiklerini öğreniyorum. Bir yanlışlık olduğunu anlatmaya çalışırken Kapı tekrar çalıyor, açıyorum kapıyı, kapıda iki jandarma... Ortalarında sarışın mavi gözlü bir adam hemen kendini tanıtıyor. Ben Nazım Hikmet... Ve ben bir kenarda sesini yitirmiş bir rüzgar gibi kalakalıyorum...