Ve yine ben... Bazen bir süreliğine ara versem de devamlı bir şekilde yazmaya gayret eden... ama duygularına da bazen söz geçiremeyen ben... Evet yine ben... Ömrümün sonuna kadar yazacağım... Ölsem bile parmaklarımın kalem, kanımın ise mürekkeb olmasını dileyeceğim ruhumdan. En sevdiğim şey okumak ve yazmak... Ve bunu ömrüm sonuna kadar devam ettireceğim. Belki bir gün... belki bir ay... belki bir yıl... belki on yıl... belki elli yıl... belki de yüz yıl yaşarım. Bunu hiç bilmiyorum ama yaşadığım sürece hep yazacağım. Hep okuyacağım. Hep hayallerimi takip edeceğim. Kendim için yazacağım. Sevdiğim, sevdiklerim için yazacağım. Ve insanlık için yazacağım. Çünkü ben bunu seviyorum. Çünkü ben yazmak için yaratıldım ve yaratıldığım şey için yaşayıp yazacağım. Bu dünyada tükenmeden yaşamayı düşleyeceğim ruhumdan. Ve bir de kitaplarımdan yardım dileneceğim bir dilenci gibi. Belki onlar bana yardım eder... Bilmiyorum... Şu dünyada VAR OLMAK ne zor bir iş... Hem de çok zor. Ama var olacağız hep birlikte. Amacımız da bu değil mi? Yaşamak ve var olmak! Her şeye rağmen yaşamak adına hiçbir şey kalmasa da avucumuzda yine de yaşayacağız. Bu asla kaderi zorlamak değildir. Bu sadece yaşamak için var olma düşüncesidir. Ve olması gereken bir kanundur bu yaşamak için. Bu kendimizi yeniden yaratmanın da bir yoludur. Kendini yaratan ve ömrüne süre biçen insanlık... Bizler asla bu gruptan olmayacağız asla ama. Bizler ölsek de varlığımız ve ruhlarımız asırlar boyu devam edecek ve her yerde var olacak. Hatta sonsuza kadar devam etmeli yaşamaya, ruhlarımız bedenlerimizden ayrı olsa da. Evet, belki bu dünyada yok olacağız ama diğer galaksilerde ruhlarımız var olacak yeniden. Hiç şüphesiz yeniden yaratacağız kendimizi. Yeniden hep birlikte var olacağız ama bu defa aramızda kötü ruhlular olmayacak; sadece saf ve ari ruhlar. Çünkü yeniden yaratılmak bunu gerektirir. Bazen yenileceğiz... Bazen dayak da yiyeceğiz ve örseleneceğiz de. Ve bazen de öleceğiz ama yine yeniden var olacağız. Biz buyuz ölsek de var olacağız.