Hafız’ın kabri olan bahçede bir gül varmış; Yeniden her gün açarmış kanayan rengiyle. Gece; bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış Eski Şiraz’ı hayal ettiren ahengiyle. Y.K.BEYATLI *************************************************************** Eski bahardan kalan Kuru yapraklarla Oynaşıyor rüzgâr Ama ben iyiyim Zamanında attım Mevsimlerimi dallarımdan Yılanlarla sizi Ayırt etmeyi Çok oldu öğreneli Kesin bir gülümseme Vadediyor İçimdeki Sina Ben göğüme sümbül Yağsın beklemiyorum Nergis koklamam bundan Alttan ve üstten Yükselirken ruhum Sevdayı bu kadar büyüten Ezberimdeki Kenan efsanesi Biliyorum Eyüp’ün kitabını Açıp açıp okuyorum Orada yağmur Şebnem Buz ve kırağı yazıyor Biliyorsunuz işte Bulanık her sevda Önceli büyüsü Bana kılavuz oluyor Ölüme eşdeğer bilgeliğiniz Yanılalım istiyorum Hiç durmadan Ama utansın da İstemiyorum Bizim beşiğimizi Tıngır mıngır Parçalayan zaman ... Düşmanı olmayanlar Çarmıhını kendi seçer Kendi gerer Gül açmaya hazır Göğsüne Hadsiz yayını Bu kadar Dost canlısı olmamız Şiraz ‘da bundan Biraz da bundan Yeni bahara Eski hiçbir şey Bırakmamam